Roaming in the Womb of Being
les cheveux
dans le vent
ce qui est important
c’est de ne pas se laisser
emporter
mais de bouger
et s’allonger
sur les vagues
qui se dispersent
entre les plis
du temps
là bas il y a
l’éternel
mouvement
des bras qui s’ouvrent
à ceux qui ont
les cheveux
dans le vent
Antwerpen, Kipdorpbrug, zaterdag 18 juni 2023, Café “Tante Lies”, voor Selena
Just me, relaxing in the garden, on a very warm day, listening to music and reminiscing… Songs: “De Roos”, Ann Christy and “Immortels”, Alain Bashung. Extra footage of me on a roadtrip in Normandy, Falaise, Autoroute A31.
Dit is een kortverhaal van Robert Musil (1880-1942), een experimenteel Oostenrijks schrijver en grondlegger van het essayisme, na de publicatie van zijn ‘magum opus’ “De man zonder eigenschappen”, werd hij genomineerd voor de Nobelprijs literatuur.
In dit kortverhaal beschrijft hij met microscopische blik de doodstrijd van vliegen, aangetrokken door de lijm op “het vliegenpapier”. Die blik is voor de lezer/luisteraar erg confronterend, omdat Musil op deze wijze ons een spiegel aanbiedt.
De header hierboven en de ‘thumbnail’ van de video toont het beroemde beeldhouwwerk ‘De Laocoöngroep’ uit ca 20-40 v.Chr. Ik koos deze omdat Musil in zijn kortverhaal hiernaar verwijst.
‘Het verhaal achter deze afbeelding is dat de Trojaanse priester Laocoön de Trojanen wilde waarschuwen om het paard van Troje niet binnen te halen. Volgens de overlevering werden de priester en zijn zoons vervolgens gewurgd door slangen van Poseidon. Uitgebeeld wordt het moment waarop Laocoön en zijn zoons gewurgd worden door twee slangen die gestuurd zijn door Poseidon (of Pallas Athena)‘.
Hier mijn voorlezing. Luistertijd: 8 minuten.
Je bent niet meer hier
je bent nu daar klinkt
tussen muren hier een
lied, alsof ik je nu zo
maar vergeten kan,
alsof je niet meer bent,
hier, te midden onze
clan, alsof, alsof, alsof,
alsof we nu maar stil
geruisloos moeten doen,
doen alsof, met foto’s,
beelden, kleuren die je
achterliet, en geuren,
’t enige tastbare dat
nog van je blijft, maar
’t blijft alsof, alsof je
ons nog met je mantel
vol van Liefde stilletjes
bedekken wil. Maar ik,
ik weet nu beter wel,
want net heb ik je stem
gehoord, je klonk plots
even zacht en warm,
zo zonneklaar, zoals
altijd, zoals je mij,
die ongeschonden,
ongerept, en vol, zo
vol verwachting pas
op deze wereldbol
kwam piepen, in je
twee sterke handen
nam, mij droeg, mij
zachtjes streelde , dan
fluisterde en zei: lief
kind, hier ben ik nu,
vertrouw me maar,
geloof me vrij, want
het is waar, écht waar,
wees welkom hier, en
nee, o nee, niet zwaar,
niets zwaar, ik ben
nu hier en niet meer
daar, zie je het niet,
je bent zo licht, zo
zonnehelderklaar.
(foto: Ferdinand Vercnocke, mijn vader, op het strand te Oostende, voor de Koninlijke Gaanderijen, zomer 1938, 32 jaar, blik pal naar de einder, zijn geliefde Noorden, voor zijn biografie zie: “Raratonga“)
De laatste ademtocht
lost op, en
vleugelt naar
die einder
waar de eerste
ooit begon,
en meer nog
voor wie leven geeft
want die ontvangt
de zegening,
de wandeling
naar het eeuwige
begin
(foto: Sim Wolfs, Brussel, donderdag 24 augustus 1944, 25 jaar, mijn moeder. Nog geen twee weken later werd België bevrijd. Voor haar biografie, zie: “Raratonga“)
Er is geen naam of
hij is al gegeven,
onder de schaduw
van een hand die
oplegt om
de vrucht te zegenen
die groeit uit het lied
dat in gevouwen samenhang
gezongen wordt,
de dagen dragen hier meer licht
dan ze bevatten kunnen,
wolken zijn er niet,
die komen later,
op het ritme van hun adem,
aangeblazen door de mond
die nu een naam uitspreekt,
je aanroept,
je herkent
en je ontvangt,
aanwezigheid die
enkel aan een lippenpaar
zich openbaart.
(Geïnspireerd door kelner Jef,
Cafetaria ‘De Meander’, De Plas, Rotselaar, donderdag 8 juni 2023, 14:30)
(“O, then, dear saint, let lips do what hands do;
They pray, grant thou, lest faith turn to despair”,
Romeo & Juliet, Act 1, Scene 5)